پسته اکبری سیرجان می تواند نقش مهمی در بهبود شرایط متابولیک مانند اضافه وزن، دیابت نوع 2 (T2DM) یا سندرم متابولیک ایفا کند. این بررسی با هدف تجزیه و تحلیل دانش فعلی در مورد رابطه بین مصرف پسته و چندین نشانگر خطر متابولیک است.
از آنجایی که آجیل مواد غذایی پرانرژی با محتوای چربی بالا هستند، یکی از نگرانی های اصلی در مورد مصرف منظم آجیل در یک بیماری همه گیر جهانی اضافه وزن و چاقی این است که اعتقاد بر این است که آجیل چاق کننده است.
اما تا به امروز، مطالعات اپیدمیولوژیک هیچ ارتباطی بین مصرف آجیل یا پسته اکبری سیرجان و افزایش وزن یا افزایش خطر چاقی پیدا نکرده است. آزمایشات تغذیه کنترل شده تأیید می کند که افزودن آجیل به رژیم های غذایی معمول باعث افزایش وزن نمی شود.
مطالعات متعددی که تأثیر پسته اکبری سیرجان بر وزن بدن را به عنوان یک پیامد ثانویه ارزیابی کرده اند، تأثیر منفی آنها را بر وزن بدن و شاخص توده بدنی تکرار کرده اند.
تنها یک مطالعه اخیر انجام شده در افراد مبتلا به دیابت نوع دوم کاهش قابل توجهی در شاخص توده بدنی پس از مصرف پسته نشان داده است.
این یافته ها را می توان با چگالی انرژی پسته توضیح داد. محتوای آنها در فیبر، پروتئین و اسیدهای چرب غیر اشباع. و ساختار فیزیکی ترد آنها، که ممکن است باعث سیری شود و در نتیجه مصرف غذای بعدی را کاهش دهد.
حدس زده شده است که سیستم های سیگنالینگ مختلف (به عنوان مثال، مکانیکی، مغذی، و حسی) با جویدن فعال می شوند، که ممکن است احساسات اشتها را تغییر دهد.
تنها 2 مطالعه خاصیت سیر کنندگی مغز پسته را در انسان ارزیابی کرده است. نتیجه گیری این است که مصرف پسته بدون پوست منجر به دریافت کالری کمتری نسبت به مصرف مغز می شود.
علاوه بر این، اسیدهای چرب تک غیراشباع و چند غیراشباع موجود در آجیل دارای اثر حرارتی بیشتری هستند که باعث ایجاد اثر ترموژنیک بالاتری نسبت به اسیدهای چرب اشباع می شود که می تواند با افزایش فعالیت سمپاتیک در بافت چربی قهوه ای منجر به تجمع چربی کمتر شود.
